Afgelopen dinsdag was Thich Nath Hanh in het World Forum
Theater. Het is een tijd geleden (zomer 2006 en 2007) dat ik in Plum Village
was, de woon-leefgemeenschap in de Dordogne, waar het heerlijk oefenen is in
Leven in Aandacht. Bijzonder om Thây en de sangha van monniken en nonnen weer
te zien. Ook in een zaal met tweeduizend mensen was de innerlijke rust die ze
uitstraalden voelbaar. Omdat vriendin P. me gelukkig al een half uur voor de
zaal open ging, meegesleept had om in de rij te gaan staan, hadden we uitmuntende
plaatsen: op de eerste rij, nog geen drie meter van het podium af. Het was
alsof we persoonlijk door Thây werden toegesproken.
Voorafgaand aan zijn inspirerende dharma-talk over
“Mindfulness of suffering”, zongen de monniken en nonnen de naam van
Avalokitesvara, de boddhisatva van mededogen. Zoals Thây uitlegde, zingen ze dit
om het lijden in zichzelf en in de mensen om hen heen aan te raken. In ons
allemaal is lijden, en dit lijden weerspiegelt ook het lijden in de wereld.
Maar we hebben de neiging om van ons lijden weg te rennen, omdat we bang zijn
overweldigd te worden door pijn, verdriet en angst. We consumeren (televisie,
tijdschriften en boeken, muziek, voedsel) om het lijden te bedekken of te
ontlopen. Dat helpt niet veel, want op onverwachte momenten, vooral ’s nachts,
komt het toch naar boven. De beoefening die de Boeddha volgens Thây voorstelde
was : niet weg te rennen van ons lijden maar terug te keren naar onszelf en er
contact mee te maken, het innig te omarmen en er goed naar te luisteren, zodat
we het kunnen begrijpen.
Een heldere boodschap, maar desondanks kwam ik er pijnlijk achter dat ik het lijden in mij vaak niet onder ogen wil zien of
durf te zien. Het zingen van de naam van Avalokitesvara raakte me zeer diep. Op
een gegeven moment stroomden de tranen me over de wangen, wat ik toch ook wel
een beetje gênant vond, zo op de eerste rij in het volle licht van de
toneellampen. Dat was het enige moment dat ik liever ergens ver achteraan had
gezeten.
Thây heeft deze dharma-talk eerder gegeven, onder andere
in juli in Plum Village. Die kun je hier onder zien. Op 23.30 min. beginnen de
monniken en nonnen de naam van Avalokitesvara te zingen.
Wat een heerlijk logje Olga. Iets waar ik de hele week van de vakantie mee bezigwas, want dan speelt mijn lijf behoorlijk op en dat WIL IK NIET.
BeantwoordenVerwijderenVerzet ertegen werkt averrechts.
Zou ik het ooit leren?
Lastig he, Elly? Ik merk het vaak ook dat ik mijn angst of verdriet maar liever wegduw. Oefenen, oefenen, oefenen, en het beetje bij beetje toelaten, zo af en toe werkt het dan wel. En als ik dat echt durf, merk ik dat de angst of het verdriet eerst toenemen, en dan langzaam wegebben. Maar ik kan me voorstellen dat het met fysieke pijn weer anders werkt.
Verwijderen