De laatste tijd fiets ik weer wat meer. Heerlijk, om weer
meer te bewegen... Voeten op de pedalen, achterwerk op het zadel en mijn handen
aan het stuur, wind in mijn haren. Maar waar zit mijn mind? Juist... niet op de
fiets, maar al enkele honderden meters voor me uit, soms zelfs al op de plaats
van bestemming. En mijn benen er maar achteraan trappen. Pfff, daar word je moe
van.
Als ik het bemerk, let ik op mijn (intussen hijgende)
ademhaling, en probeer ik mijn lichaam beter te voelen. Als ook mijn mind zich
weer ergens op de fiets bevindt, fiets ik in een rustiger tempo verder. Maar o,
wat is dat toch moeilijk... want voor ik het weet, fietst er iemand voor me die
ik per se wil inhalen (waarom eigenlijk?) of zweeft mijn mind al weer meters voor
me uit.
Het hete weer van vorige week was daarom een goede
oefening. Als mijn mind namelijk al op de plaats van bestemming was, zei mijn
lichaam: “Ja, dág, kom maar weer deze kant op, want sneller gaat echt niet”.
Dus peddelde ik in een aangenaam tempo voort. Nu maar hopen dat het ook lukt nu
de temperatuur weer wat gedaald is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten